Er bestaan ontzettend veel verschillende soorten gitaren. Wil je gitaarles nemen dan kun je het beste op een akoestische of elektrische gitaar beginnen, bekijk hier verschillende online cursussen die ik voor je heb vergeleken.
Akoestische gitaren en elektrische gitaren
Een akoestische gitaar heeft een klankkast. Deze klankkast functioneert als resonator. De luchtbeweging in de klankkast van een akoestische gitaar versterkt het geluid dat door de snaren geproduceerd wordt en vergroot zo het geluidsniveau.
Een elektrische gitaar heeft meestal geen klankkast. Dit betekent dat het geluid van een elektrische gitaar wordt geproduceerd door een luidspreker. Een elektrische gitaar is uitgerust met stalen snaren. De trillingen van deze snaren worden geregistreerd door elektromagnetische magneten en spoelen. Door de onderbrekingen van het magneetveld ontstaat elektrische stroom. Deze stroom wordt via een kabel van de elektrische gitaar naar een versterker geleid. De versterker zet dit elektrisch signaal om in een hoorbaar geluid. Met een elektrische gitaar kan de muzikant heel specifieke geluidseffecten creëren. Dit is ook één van de belangrijkste redenen van het succes van de elektrische gitaar. Met een elektrische gitaar kan je bijvoorbeeld een snaar langer laten trillen (sustain). Deze techniek wordt frequent door veel muzikanten gebruikt. Op een elektrische gitaar wordt vaak ook een vibratosysteem (of tremelo) gemonteerd. Met dit systeem kan de muzikant een trillerende klank genereren door de spanning in de snaren te veranderen.
De klassieke gitaar
Bij de klassieke of Spaanse gitaar is de kwaliteit van het bovenblad van doorslaggevend belang voor de geproduceerde klank. Het bovenblad van deze akoestische gitaar moet goed vibreren maar eveneens voldoende sterk zijn om de kracht van de spanning van de snaren op te vangen. Daarom wordt het bovenblad van de klassieke gitaar gebruik gemaakt van kwaliteitshout zoals de ceder, de spar of de Spaanse pijnboom. De snaren worden gemaakt van nylon. Heel dikwijls wordt het klankgat versierd met een rozet.
De westerngitaar
De westerngitaar of steelstringgitaar is een akoestische gitaar met zes stalen snaren. Soms wordt deze gitaar ook wel flattopgitaar (Engelse term voor vlak bovenblad) genoemd. Meestal heeft de westerngitaar een vlak bovenblad. De achter- en zijkanten van westerngitaren van goede kwaliteit, zijn doorgaans vervaardigd uit Oost-Indisch- of Braziliaans palissanderhout. In sommige gevallen wordt esdoornhout gebruikt. Bij goedkopere westerngitaren gebruikt de gitaarbouwer dikwijls mahoniehout. Dit betekent niet dat de kwaliteit van de gitaar noodzakelijk minder goed zou zijn. Voor de productie van de achterkant van de westerngitaar worden soms synthetische materialen gebruikt. Er zijn meerdere manieren om de klankkast van te verstevigen. Dit heeft invloed op het geluid dat de gitaar voortbrengt. Het standaard X-frame in de klankkast kan bijvoorbeeld voorzien zijn van iets dunnere latjes. Dit versterkt de trillingen van het bovenblad en is met name gunstig voor de weergave van de lage tonen. Westerngitaren zijn er in vele vormen en maten. Waar de vormgeving bij klassieke gitaren heel traditioneel is, vind je bij de westerngitaren een waaier aan vormen en constructies. Bij westerngitaren wordt er ook meer geëxperimenteerd met verschillende materialen. Zo is de 12-snarige gitaar een westerngitaar met 12 snaren, waarbij alle snaren dubbel uitgevoerd zijn : naast vier van de zes standaardsnaren wordt een snaar geplaatst die een octaaf hoger klinkt. De andere twee snaren krijgen er een snaar bij die identiek is. Zo produceert deze 12-snarige gitaar een rijker en voller geluid. Er werden ook reeds westerngitaren gemaakt met een ander afwijkend aantal snaren. De drie meest voorkomende modellen van de westerngitaar zijn de standaardwesterngitaar, de dreadnougt en de jumbo.
De flamencogitaar
De flamencogitaar vindt haar oorsprong in de klassieke gitaar. Het verschil met de klassieke gitaar is de iets kleinere en minder diepe klankkast. De klankkast van de flamencogitaar is ongeveer 1,5 cm minder diep dan de klankkast van een klassieke gitaar. Hierdoor leent het instrument zich uitstekend voor het overbrengen van de dynamische kracht en felheid van de flamenco. Voor de achterkant en de zijkant gebruikt men het hout van de Spaanse cipres. Vandaar de typische hoogblonde kleur die de flamencogitaar kenmerkt. Op het bovenblad is een heel lichte slagplaat aangebracht. Op deze slagplaat kan de gitarist de ritmische accenten kloppen. Bij de flamencogitaar worden meestal high tension snaren gebruikt. Hierdoor produceert de flamencogitaar een feller geluid dan gitaren met low tension snaren. De flamencogitaar wordt traditioneel ingezet voor de ritmische begeleiding van zang en dans.
De archtopgitaar
De archtopgitaar heeft een gebogen bovenblad. Deze akoestische of semi-akoestische gitaar met stalen snaren kwam in trek in de jaren 40 voor de vorige eeuw. De archtopgitaar produceert een aparte klank en wordt vooral gebruikt in de bluesmuziek, de jazzmuziek en de new-countrymuziek.
De resonatorgitaar
De resonatorgitaar of Dobrogitaar is een akoestische gitaar met een metalen klankkast. In de klankkast van deze gitaar zijn kegelvormige resonatoren geplaatst waardoor het geluid versterkt wordt. De resonatorgitaar produceert een harder geluid.
De Russische gitaar
De Russische of 7-snarige gitaar beschikt over een extra bassnaar. Deze gitaar heeft een anders stemming dan de 6-snarige gitaren. Doorgaans is de extra snaar een B-snaar voor de lagere tonen. Alhoewel de gitaar in verschillende muziekstijlen gebruikt wordt, zien we vooral toepassingen in de heavy metal, de jazz en de progressieve rock.
De harpgitaar
Bij de harpgitaar zijn een aantal vrije snaren toegevoegd. Deze extra snaren kunnen bespeeld worden zoals de snaren van een harp. De harpgitaar heeft een voller en rijker geluid dan een gewone gitaar omdat de toegevoegde snaren fungeren als resonantiesnaren. Omdat de harpgitaar relatief weinig gebruikt wordt, wordt deze gitaar niet in massa geproduceerd maar rekening houdend met de wensen van de muzikant met de hand gemaakt door gitaarbouwers. Er worden zowel akoestische als elektrische harpgitaren gebouwd.
De Maccaferrigitaar
De Maccaferrigitaar of Selmergitaar is genoemd naar ontwerper Mario Maccaferri, die de gitaren ontwierp die door Selmer werden gemaakt. Omdat deze akoestische gitaar met stalen snaren vooral gebruikt wordt in de zigeunermuziek is ze ook bekend als zigeunerjazzgitaar. Typerend is het kleine ovaal of grotere D-vormige klankgat. Doordat de brug op een zigeunerjazzgitaar hoog afgesteld is, zitten de snaren ver van het fretbord. Dit maakt de typische up-tempo muziekstijl van zigeunermuziek mogelijk.
De basgitaar
De basgitaar telt doorgaans 4 snaren. De meeste basgitaren zijn elektrisch of semi-akoestisch, alhoewel er ook akoestische basgitaren geproduceerd worden. Voor het ontstaan van de basgitaar moeten we terugkeren naar de jaren dertig van de vorige eeuw. Het belangrijkste basinstrument was toen de contrabas. Dit instrument was heel onhandig om mee te nemen door de grote afmetingen. Het was Fender die de eerste basgitaar ontwikkelde als een kruising tussen de contrabas en de elektrische gitaar. De opkomst van de popmuziek zorgde ervoor dat de basgitaar een groot commercieel succes werd. Net zoals de contrabas is de traditionele basgitaar gestemd in E-A-D-G. De “Drop-D” stemming waarbij de E-snaar gestemd wordt als een D-snaar komt ook wel voor. Naast de 4-snarige basgitaren bestaan er ook vijf-, zes- en negensnarige basgitaren. De techniek op de basgitaar is enorm geëvolueerd en momenteel is de basgitaar in diverse genres onmisbaar geworden. De basgitaar zorgde ook voor het ontstaan van een aantal technieken zoals het slappen (veel gebruikt in de funk en de soul) en de dubbele duim-techniek. Akoestische basgitaren kunnen enkel onversterkt gebruikt worden op voorwaarde dat de klankkast groot genoeg is. Daarom rust men de meeste akoestische basgitaren uit met een versterkingselement. Voor de snaren van elektrische basgitaren wordt normaal roestvrij staal of nikkel gebruikt. Bij akoestische basgitaren gebruikt men soms nylon snaren.
De 10-snarige gitaar
De 10-snarige gitaar of Décacorde heeft vijf snaren, die op de gebruikelijke manier met de linkerhand bespeeld worden, en vijf extra bassnaren. Er bestaan zowel akoestische als elektrische 10-snarige gitaren.
De 12-snarige gitaar
De 12-snarige gitaar, die zowel bestaat in akoestische als in elektrische versie, beschikt over 6 dubbele stalen snaren. Deze gitaar wordt vooral gebruikt in folkmuziek, rock-‘n-roll en popmuziek.
De gitaarbanjo
Bij de gitaarbanjo is de gebruikelijke houten klankkast vervangen door een Banjo-achtige cirkelvormige spanring met een vel. Een gitaarbanjo wordt gestemd en bespeeld als een gitaar.